De behandeling
Na mijn diagnose heb ik een heel heftig traject doorgaan. Ik heb een halfjaar aaneengesloten in het Prinses Máxima Centrum gelegen en ik werd hier behandeld. Ik heb toen meerdere rondes chemo gekregen maar niks sloeg aan. Toen kwam ik in aanmerking voor een testmedicijn. Dit medicijn heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat mijn leukemie wegging. Om ervoor te zorgen dat de leukemie niet terug zou komen heb ik ook een stamceltransplantatie gekregen.
Hoe was dit voor jou?
De enige manier waarop ik het kan omschrijven is dat je een soort tunnelvisie hebt. Je hele wereld is heel klein geworden, je hebt een paar mensen in je omgeving die je echte support system zijn en samen vecht je voor dat ene doel en dat is beter worden!
Hoe gaat het nu?
Ik ben nu bijna twee jaar schoon verklaard en ik ben super dankbaar voor waar ik nu weer sta in het leven. Wat ik wel moet benadrukken is dat de behandeling voor kinderkanker staat op nummer één maar het herstel en re-integratie is twee, drie en vier. Herstel kan namelijk nog veel langer duren dan ziek zijn. Leven met de gevolgen van kinderkanker is zwaar, vooral omdat als je mij ziet, dan zie je geen ziek meisje. Dat ben ik ook niet meer maar ik draag nog steeds de gevolgen mee van dat meisje met kanker. Ik moet nog steeds verwerken wat mij is overkomen en zelfs dagelijks word ik nog geconfronteerd met de gevolgen van kinderkanker. Onzekerheden of vraagstukken zijn: Krijg ik mijn kracht weer terug zoals ik die vroeger had? In welke mate is mijn vruchtbaarheid aangetast door de behandeling en wat betekent dat voor de toekomst? Veel 18-jarigen zijn hier niet mee bezig, gelukkig niet! Maar daarom kan het wel een eenzame strijd zijn!
Hoe is het om aansluiting met leeftijdsgenoten te houden?
Dat is nog best lastig. Ik had door mijn ziekte iets heel heftigs meegemaakt, maar terwijl ik ziek was ging het leven van mijn vrienden ook gewoon door. Je kan niet verwachten dat mensen op je blijven wachten of altijd maar rekening met je houden. En toch hoop je eigenlijk dat ze dat wel doen. Want door mijn beperkte energie kan ik niet én leren én stappen én sporten. Ik moet keuzes maken. En dat heeft als gevolg dat je niet altijd mee kan komen met je leeftijdsgenoten.
Wat wil jij meegeven aan andere survivors?
De belangrijkste les die ik vooral heb geleerd is om dicht bij mezelf te blijven. Het feit is dat ik iets unieks heb meegemaakt en dat heeft mij ook op een unieke manier gevormd. Daarom hoop ik dat alle survivors zichzelf in de spiegel aankijken en zien dat daar een vechter staat die iedere dag blijft knokken voor een mooie toekomst.
