Hoe oud was je toen je voor de eerste keer kanker kreeg?
Toen ik voor de eerste keer kanker kreeg was ik 13 jaar. Ik wist overigens niet dat het kanker was. De naam was de ziekte van Hodgkin. En pas later toen ik in de behandeling zat en de chemo's kreeg waar ik heel ziek van werd hoorde ik van een kamergenoot dat het kanker was. En daar ben ik toen heel erg van geschrokken. Want dat was mij nooit zo verteld.
Hoe heb jij je leven toen verder opgepakt?
Toen ik 21 was, studeerde ik in Groningen. Ik kreeg weer kanker en moest opnieuw een behandeltraject in. Dit keer werd ik bestraald. Na een paar maanden ging ik terug om te studeren. Twee jaar later, toen ik 23 was, kwam het weer terug. Voor de derde keer. Ik moest opnieuw bestraald worden. Helaas was mijn linker eierstok al beschadigd door de eerdere behandeling. Ik moest kiezen: als ik ooit kinderen wilde, moest mijn rechter eierstok eruit. Dat was een hele zware operatie toentertijd. Ik heb dat natuurlijk wel gedaan, want ik wist dat ik dolgraag kinderen wilde.
Hoe ben je daarmee omgegaan?
Ik heb mijn studie afgemaakt, ben de wereld gaan rondreizen, kreeg een goede baan. Ik had het allemaal voor elkaar. Kanker overwonnen. Maar schijn bedriegt. Ik leefde elke dag in angst. Een enorme klap kwam toen ik erachter kwam dat mijn hormoonhuishouding niet meer goed werkte. Ik was 26 jaar oud en kwam vervroegd in de overgang. Er werd tegen me gezegd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. Ik was toen ontzettend verdrietig. Want ik was bezig om plannen te maken voor de toekomst. Zoals trouwen en hopelijk ook kinderen. Ik besloot dat ik een ander pad moest bewandelen en heb mij toen op mijn werk gestort. Daar haalde ik veel energie uit. Maar ik leefde ook in angst.
Hoe ging het toen verder?
Een jaar lang ging ik elk uur van de dag naar de wc, waar ik ook was. Om te voelen of ik ergens knobbeltjes in mijn lymfeklieren had. Elke maand ging ik naar mijn dokter omdat ik dacht dat ik iets voelde. Hij controleerde me en vertelde me dat het goed was. Hij overtuigde me. Hij zei: "Je kunt niet zo doorleven. Je moet met een psycholoog praten." Dat heeft mij heel erg geholpen.
Op mijn 32ste raakte ik toch zwanger. Ik was zo blij want ik had dat nooit verwacht. Ik wil benadrukken dat het echt een wonder was. De artsen hielden dit nooit voor mogelijk. Helaas is het zo dat andere survivors niet dat geluk hebben. Ik vind het belangrijk om dat te benadrukken omdat ik echt een uitzondering ben.
Hoe gaat het nu met je?
Toen ik 50 werd is de Hodgkin teruggekomen. Ik ben toen behandeld en heb een stamceltransplantatie gekregen. Dat was een hele zware behandeling. Het is eigenlijk een chemo maar dan keer vijf. Ik ben ontzettend dankbaar dat deze behandeling mogelijk was. Tot mijn eigen verbazing ben ik daar heel goed uitgekomen. Ik werk weer en doe mijn ding. Ik voel mij wel moe en heb af en toe stramme botten. Maar ik ben ook 55 jaar, dus of het aan de behandeling ligt weet ik niet. Het zou natuurlijk ook een natuurlijk proces van ouderdom kunnen zijn.
Ik had deze ervaringen niet willen inwisselen. Hoe heftig het ook was. Toen ik 25 was probeerde ik te doen alsof alles normaal was. Hierdoor liep ik enorm vast in het leven. Toen heb ik echt geleerd om daar toch over te praten en het te omarmen. Dat het bij me hoort en dat het niet iets is waar ik een hekel aan heb. Of boos of verdrietig over ben. En ik ben heel blij dat ik dat heb geleerd, want dat is de basis geweest waarmee ik door kon gaan in het leven.
Voor een deel word je ook wijzer van het leven. Ik denk dat wij als survivors gedwongen worden om nog sneller wijzer te worden en meer na te denken over zaken waar jonge vrouwen of kinderen überhaupt nog niet aan willen denken. Maar anderzijds geeft het je ook heel veel inzicht. Ik voel me een completer mens. Zelfs met die ziekte. Het heeft me ook dingen gebracht waardoor ik het leven nog meer ben gaan koesteren en heel gelukkig ben met elke dag.
