Karin in actie voor KiKa: ‘Kinderen mogen niet doodgaan'

In oktober 2016 klaagt Luna over hevige hoofdpijn. Wanneer ze dubbel begint te zien, gaan de alarmbellen af. Karin heeft al eerder verhalen gelezen over hersenstamkanker op de website van Make-a-Wish. “Toen Senna geboren werd, zijn we donateur geworden.” Karin dringt aan op een MRI-scan maar hier is niets op te zien. Luna’s klachten blijven aanhouden. Enkele maanden later krijgt Karin een spoedoproep van school: Luna heeft uitvalverschijnselen en krijgt ze zelfs epileptische aanvallen. Via de huisarts gaat Luna direct naar het ziekenhuis. De artsen staan voor een raadsel, aangezien de scans niets afwijkends laten zien.  Ondertussen verslechtert de gezondheid van Luna snel.

Karin gaat naar het Radboudumc voor een second opinion. De artsen ontdekken dat Luna extreme hersendruk door overvloedige aanmaak van hersenvocht heeft en zien ook meerdere cysten op de scans. Luna ondergaat een zware operatie om het vocht af te voeren. De artsen nemen een biopt en een maand later volgt de uitslag: Luna heeft een zeldzame vorm van kanker. Het blijkt een melanoom op haar hersenvlies en totale centrale zenuwstelsel. 

Boosheid en onmacht

De artsen verklaren al snel dat er geen behandeling mogelijk is. Karin is boos en voelt zich machteloos. "Ik wilde een plan van aanpak," herinnert ze zich. "Maar dat was er niet. Ik kon dat niet accepteren." Uiteindelijk komt Luna toch in aanmerking voor een experimenteel medicijn dat de ziekte met enkele maanden vertraagd. De doctoren hebben alles gedaan om Luna zoveel mogelijk kwaliteit te geven en hebben alles gedaan om het gezin goed te begeleiden. In december verslechtert Luna's toestand snel en raakt ze verlamd. De artsen adviseren om te stoppen met het medicijn. Met de hulp van een rouwbegeleider brengen ze Luna dit nieuws. “Dat moment zal ik nooit vergeten. Het was heel verdrietig." Haar letterlijke woorden waren: "Ik vind het jammer, ik heb zo mijn best gedaan." Ondanks het trieste nieuws blijft Luna positief. "Tien minuten later wilde ze bitterballen eten," vertelt Karin. 

Een onbreekbare band

Luna blijft tot aan haar overlijden enorm sterk. Op 24 december 2017 overlijdt ze na een  ziekbed van negen maanden aan de gevolgen van kinderkanker. “Ik ben heel dankbaar voor de extra maanden”, vertelt Karin. "We hadden een onbreekbare band. Zelfs op haar sterfbed wilde ze mij niet loslaten. De verpleegkundige adviseerde me dat ik afscheid moest nemen. Haar hart stopte soms even, en dan keerde het weer terug. Zolang ik haar hand vasthield, nam ze geen afscheid. Zo onafscheidelijk waren we."

Luna was een bijzonder meisje met een liefdevol hart. Ondanks de zware behandelingen, bleef ze zich bekommeren om andere kinderen in het ziekenhuis. "Ze had zo'n zachte aard," zegt Karin met trots. Luna genoot van de kleine dingen. "Ze leefde intens en gelukkig in de korte tijd die ze had," vertelt Karin. "Ze had vriendinnen en een heuse BFF en genoot enorm van vakanties en vrije tijd. Olifanten waren haar favoriete dier, en ze droomde ervan de wereld te ontdekken." Na de diagnose vroeg Luna aan haar moeder: "Kan ik dan nooit meer reizen?" Dit leidde tot een belofte van Karin. "Tijdens onze vakantie in Thailand ontmoette ze een olifant die ze geweldig vond.  Een vriend van ons heeft er een logo en sticker van gemaakt en wij hebben er bij een drukkerij stickers van laten maken. Mensen die op vakantie gaan, krijgen deze sticker mee om ergens voor Luna op te plakken. Zo houden we haar verhaal levend." Ondertussen zijn de stickers al in 101 landen verspreid.

Geld ophalen voor onderzoek

"Kinderen mogen niet sterven aan kanker," benadrukte Karin. “Een overlevingspercentage van 81% lijkt positief, maar de harde realiteit is dat dus 19% van de kinderen het niet redden. Dat is veel te veel.” Karin wilde graag iets doen en de oncoloog noemde toen KiKa. Die woorden van de oncoloog bleken het startschot voor haar missie: geld ophalen voor onderzoek. Ze besluit zich in te schrijven voor de Tilburg Ten Miles en maakt een actiepagina voor Kika aan. Dit jaar loopt ze voor de vijfde keer mee voor KiKa met team Luna. Voor Karin is hardlopen voor KiKa een manier om op de been te blijven. "Het houdt me actief, niet alleen fysiek maar ook mentaal," zegt ze. "Het helpt me omgaan met het verlies van Luna."

Een plek geven doe je niet

"Een stoel geef je een plek”, zegt Karin. “Dit niet, maar je zoekt een manier om ermee te leven.” Sommige momenten vallen haar zwaar. De controleafspraken van Senna, na Luna’s overlijden, waren extra pijnlijk. Soms vergt het veel creativiteit om letterlijk overeind te blijven.” Maar Karin put kracht uit de gedachte aan haar dochter. "Luna heeft het zwaarder gehad," zegt ze. “Zolang ik kan lopen, blijf ik dat doen”,  verzekert ze.