Het verhaal van Bram
Aandacht voor de impact van kinderkanker op broers en zussen
Wat als je kind ernstig ziek wordt en kanker krijgt? De wereld van ouders staat stil. En de zorg en aandacht gaan naar het zieke kind. Maar hoe is dat voor de broers en zussen die vaak minder gezien worden? Bram zijn broer had een hersentumor. Hij vertelt over de impact op zijn leven.
Mijn naam is Bram. Ik ben 12 jaar en kom uit een groot gezin van 6 kinderen. Eén van mijn broers, Jos, is nu 15 jaar. Zes jaar geleden veranderde ons leven plotseling. Jos bleek een hersentumor te hebben. Ik was jong en begreep niet goed wat er aan de hand was. Mijn ouders hadden veel zorgen om Jos en waren vaak bij hem in het ziekenhuis. Ik werd opgevangen door familie en mijn oudste zus Marjolein. Hoewel iedereen goed voor me zorgde voelde ik me vaak vergeten door mijn ouders.
Ik herken mijn broer niet meer
Jos was – en is nog steeds – een hele lieve en zorgzame broer. We deden altijd veel samen maar toen hij ziek werd veranderde alles. Hij moest vaak naar het ziekenhuis en voelde zich niet goed. Gelukkig kon zijn tumor met een operatie worden verwijderd. Maar de ziekte heeft wel iets blijvends achtergelaten: Jos heeft nu niet-aangeboren hersenletsel.
Voor de buitenwereld lijkt Jos nog steeds dezelfde jongen als vroeger. Maar voor mij is het anders. Door zijn hersenletsel kan Jos snel boos worden. Ik ben dan bang voor hem. Hij is groter, veel sterker en heeft zichzelf niet onder controle. Ook mijn ouders krijgen hem dan niet rustig. Hij wordt boos bij de kleinste dingen zoals een verandering in de dag, te veel prikkels, of als iets niet gaat zoals hij wil. Mensen zien dat niet maar mijn ouders en ik merken het elke dag.
Ik pas mij vaak aan
Jos is nog steeds zorgzaam, maar alles moet wel op zijn manier. Soms heb ik daar geen zin in, maar ik pas me toch vaak aan zodat hij vrolijk blijft. Ik speel eigenlijk liever met mijn vriendjes dan met hem. Als Jos boos wordt loopt de spanning in huis hoog op. Daardoor nodig ik mijn vrienden niet meer bij ons thuis uit. Ik ben liever bij hen.
Samen met mijn ouders ga ik vaak naar lezingen in het Prinses Máxima Centrum. Daar leer ik meer over wat Jos heeft meegemaakt en hoe ik beter met zijn situatie kan omgaan. Voor mijn klasgenoten heb ik mijn spreekbeurt gehouden over KiKa en het Prinses Máxima Centrum.
