Het verhaal van Ryan
Aandacht voor de impact van kinderkanker op broers en zussen
Wat als je kind ernstig ziek wordt en kanker krijgt? De wereld van ouders staat stil. En de zorg en aandacht gaan naar het zieke kind. Maar hoe is dat voor de broers en zussen die vaak minder gezien worden? Ryan zijn broertje had een vorm van leukemie. Hij vertelt over de impact op zijn leven.
Mijn naam is Ryan, ik ben 17 jaar oud en ik ben de broer van Jason (13). Toen ik 15 jaar was, kreeg mijn broertje de diagnose acute myeloïde leukemie. In die tijd moesten mijn ouders en Jason veel naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Ik zat in de derde klas van de middelbare school en moest gewoon mijn lessen volgen natuurlijk. Ik zei vaak tegen mijn ouders ‘het komt wel goed’, maar als ik nu terugkijk, besef ik dat het een zware tijd is geweest. Als zij weggingen bleef ik alleen thuis. Mijn ouders probeerden altijd wel te regelen dat een van hen thuis was, maar dat lukte lang niet altijd. Soms ging ik naar opa en oma. Ik ben daardoor heel snel volwassen geworden. Misschien sneller dan een normale puber.
Ik heb het aan niemand verteld
Ik heb ervoor gekozen om het aan niemand te vertellen op school, alleen mijn mentor wist ervan. Het feit dat ik het niet echt aan iemand heb verteld heeft het wel lastig gemaakt. Ik deelde nooit mijn gevoelens met iemand. Ik denk dat ik het hierdoor nog niet goed heb kunnen verwerken. Ik voel het wel als ik ergens mee zit, maar kan het vaak niet plaatsen. Ik ben stappen aan het zetten door nu bijvoorbeeld mijn verhaal te delen en hulp te zoeken. Ik hoop dat ik met die hulp alles een plek kan geven en beter leer praten over mijn gevoelens.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal iemand anders kan helpen
Met Jason gaat het nu gelukkig weer goed. Het leven is weer normaal. Onze band was beter toen Jason ziek was dan nu. We vinden elkaar irritant, maar daar zullen veel jongens van onze leeftijd zich in herkennen. Ik ben snel ouder geworden en Jason is erg jong voor zijn leeftijd. Hij haalt tijd in. Daardoor hebben we niet dezelfde interesses. Als we ouder worden zal dat hopelijk wel weer veranderen. Maar natuurlijk blijft hij mijn broertje en ik zal altijd voor hem opkomen, de enige die hem mag pesten ben ik.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal iemand anders kan helpen die in deze situatie zit of zich hierin herkent. Ik hoop dat de broertjes en zusjes van kinderen met kanker weten dat hun ouders evenveel van hen houden en dat ze niet alleen zijn.
