Van leukemie naar actrice
Ik danste al voordat ik kon lopen. Playbacken, zingen en toneelstukjes maken hoorden bij mij. Van jongs af aan droomde ik ervan om later danseres, zangeres of actrice te worden.
Toen ik vier jaar was kreeg ik pijn aan mijn arm. De huisarts dacht dat ik gewoon gevallen was. Maar die nacht werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht omdat ik door de pijn niet kon slapen. Daar kregen mijn ouders te horen dat ik acute lymfatische leukemie had.
Mijn jeugd stond vanaf dat moment in het teken van ziekenhuizen en behandelingen. Ik kreeg chemotherapie en verloor mijn haar. Mijn moeder vlocht mijn haar in, knipte het af en schoor daarna mijn hoofd kaal. De vlecht hebben we bewaard. Mijn pandaknuffel was altijd bij mij. Ik keek eindeloos naar Disneyfilms: De kleine zeemeermin, Aladdin, Belle en het Beest. Er waren clowns op de afdeling, en dieren zoals konijnen en cavia’s die even mee mochten op bed. Ik verkleedde mij en danste door de gangen, ook met een kaal koppie.
Toch waren er ook zware herinneringen. Op de afdeling overleed een jongetje van twee. Ik besef nu heel goed dat ik dat ook had kunnen zijn. Mijn vader moest mij tijdens de beenmergpuncties vasthouden. Dat vond ik verschrikkelijk, net als mijn moeder die erg bang was voor complicaties. Ik zag mijn ouders vaak huilen. Onbewust voelde ik mij daar schuldig over. Ik wilde ze juist vrolijk maken.
Naar buiten toe leek ik een blij kind. Ik lachte, maakte grapjes en wilde mijn ouders trots maken. Maar van binnen voelde ik veel meer. Ik droeg een vrolijk masker. Herstellen doe je uiteindelijk zelf. Dat proces is heel eenzaam. Dat heb ik toen gevoeld en soms nog steeds als volwassene.
Sommige gevolgen bleven. Ik ben altijd moe. Ik word nooit écht uitgerust wakker. Lang worstelde ik met vertrouwen in mijn lichaam en mijn gezondheid. Ik was boos op mijn lijf omdat ik het gevoel had dat het mij in de steek had gelaten. Ik kreeg eetproblemen, omdat ik mijn lichaam wilde straffen. Ik heb mij vaak eenzaam gevoeld. Dat gevoel komt vaker voor bij survivors. Als het niet goed gaat, keer ik naar binnen en laat ik de blije Robin zien. Dat kan heel eenzaam voelen. Tegelijkertijd had ik steun van mijn ouders, familie en vrienden. Dat hielp enorm. Maar sommige stappen moest ik zelf zetten.
In mijn puberteit werd duidelijk dat ik hulp nodig had. Ik had therapie en EMDR om alles te verwerken. Pas toen kon ik mijn ziekte omarmen. Het bracht verdriet, maar ook kracht en wilskracht om te leven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben. Ik zeg vaak: als ik dit aankan, kan ik alles aan.
Wat mij altijd overeind hield, waren dromen. Ik wilde naar de dansacademie, maar door een blessure ging dat niet. Toen schreef ik mij in voor de acteeropleiding. Nog voor ik was afgestudeerd speelde ik mijn eerste filmrol. Daarna volgden audities en werd ik jarenlang onderdeel van Goede Tijden, Slechte Tijden. Ik deed mee aan Dance Dance Dance met Buddy Vedder en won. Daar ben ik trots op.
Een grote wens was moeder worden. Door mijn ziekte was ik lang bang dat dit niet zou kunnen. Gelukkig bleek die angst ongegrond. Nu ben ik moeder van twee kinderen. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Het acteren heb ik bewust even stilgezet om er volledig te kunnen zijn voor mijn kinderen. Maar het begint weer te kriebelen. Ik wil nieuwe rollen spelen, meer films maken, nog eens meedoen aan een groot zang- of dansprogramma.
De ziekte heeft mij veel gekost maar het heeft mij ook kracht en perspectief gegeven. Ik blijf dromen. En dat gun ik ieder kind. Het meisje op de foto zou heel trots zijn.
