Feline is beresterk
Op 17 augustus 2020 veranderde het leven van Arjan en Anne-Wil. Hun kleine meisje Feline (nu bijna vier) kreeg kanker. Vlak voor haar tweede verjaardag bleek dat ze een Wilms-tumor had. Dit is een niertumor die ongeveer 25 tot 30 keer per jaar voorkomt in Nederland, alleen bij kinderen. Vader Arjan en Anne-Wil vertellen over de nachtmerrie.
Het voelde niet goed
In de maanden voor Felines 2e verjaardag, merkte Anne-Wil tijdens het verschonen dat ze een bobbel in haar buik had. Bij tweelingzus Jasmijn was dit niet zo. “Dat was voor mij het moment om aan de bel te trekken.” Ze ging alleen naar de huisarts want vanwege de strenge coronamaatregelen mocht Arjan niet mee. Het onderzoek was vervelend voor Feline. “Dit vergeet ik nooit meer", vervolgt Anne-Wil. Ze was bang en huilde heel hard, echt vreselijk om te zien. De dokter zei nog: "Wat is deze meid levendig, ik zie geen red flags.” En met dat advies werd de familie naar huis gestuurd.
Anne-Wil: “Mijn gedachten gingen alle kanten op. Het voelde niet goed. Ik heb de volgende dag aangedrongen op een echo.” Omdat Feline haar symptomen niet als spoed werden gezien, moest de familie even wachten voordat de afspraak gepland werd. “We hadden een vakantie gepland en we zijn gewoon gegaan, dat was een ontzettend fijn”, vertelt Arjan. “Er heerste een ‘alles-eruit-halen-wat-erin-zit’- gevoel. Diep van binnen wisten we: er is iets niet goed met onze kleine meid.”
Niertumor zo groot als een grapefruit
Na ruim een week wachten kreeg Feline haar echo. Ook nu was het vanwege de coronamaatregelen niet toegestaan om met twee ouders te komen. “De blik van de arts vergeet ik nooit meer”, zegt Anne-Wil. Ze hoorde de arts mompelen dat er iets in haar buik zat wat er niet hoorde. Daarna kwamen er steeds meer mensen in het kamertje. Een radioloog, kinderarts, etc. Arjan: “Ik weet nog dat Anne-Wil mij in paniek opbelde. Ze was helemaal overstuur. Ze zagen een gezwel zo groot als een grapefruit maar konden niet uitleggen wat het precies was. Daarom werden we doorverwezen naar het Prinses Máxima Centrum.” Anne-Wil vult aan: “De link met kanker had ik nog niet gelegd. Ik ging thuis op Google opzoeken wat voor centrum dit nu eigenlijk was. Ik belde daarna de kinderarts op die ik net in het ziekenhuis hadden gesproken en die bevestigde mijn vermoeden dat het waarschijnlijk om kanker ging”.
De blik van de arts vergeet ik nooit meer
Anne-Wil
The worst night ever
Vanaf toen ging alles snel. Feline kreeg onderzoeken en dezelfde dag kreeg de familie de uitslag en werd het behandelplan besproken. Ze kreeg een aantal weken chemo en een operatie. “In totaal duurde de actieve behandeling bijna een half jaar”, vertelt Anne-Wil. Er mocht in principe maar één ouder bij Feline zijn in het ziekenhuis. “Dat was heftig want Feline is altijd samen met haar tweelingzusje geweest. Ook was het gemis van haar grote broers groot.” Na de operatie ging het niet goed. Feline sliep niet. Door een combinatie van medicijnen, een vreemde omgeving, paniek, pijn en de afwezigheid van haar zusje Jasmijn raakte Feline in een soort delier. “The worst night ever”, vertelt Anne-Wil. “Ze was compleet van de wereld en bleef maar huilen. Arjan is toen naar het ziekenhuis gekomen en uiteindelijk hebben ze er samen met een arts ervoor gezorgd dat Feline rustig werd.”
Feline is beresterk
Feline mocht naar huis maar onder scherpe voorwaarden. Ze moest aansterken. Dankzij Jasmijn ging dat proces sneller. “Ze slapen bij elkaar op de kamer. Jasmijn zorgde dat ze rustig werd. Het beste medicijn was de steun van haar tweelingzus.” Anne-Wil: “Ik luisterde soms aan de trap, wanneer ik ze in bed had gelegd. Feline vertelde dan in kindertaal aan Jasmijn wat er gebeurd was. Ze deed echt haar verhaal aan haar zusje. Alsof ze zo alles kon verwerken. Dit ontroerde mij enorm.”
Feline is een beresterke meid en ze knokte zich overal doorheen en de kanker is nu weg. “We hebben ontzettend veel geluk gehad en waren er op tijd bij. Feline had geen uitzaaiingen en na de diagnose kregen we steeds goede berichten.” Ze begint steeds meer de oude Feline te worden. Het heeft even geduurd, maar het gezin begint langzaam hun leven weer op te pakken. “Ze is dan wel beter, maar de onzekerheid blijft moeilijk”, vertelt Arjan. “We maken ons meer zorgen om Feline dan om haar zusje. Bijvoorbeeld bij een griepje.”
Naast alle ellende, heeft het proces ook goede dingen gebracht. Anne-Wil: “We maken meer tijd vrij voor elkaar. Je leeft in het besef dat het ook anders kan zijn. We genieten zo van de tijd die we samen hebben, ook met onze twee oudere zoons.” Arjan vult aan: “Het heeft mij zoveel liefde gebracht. Ik kijk anders tegen mijn kinderen aan. Ik geef niet veel meer om spullen maar hecht waarde aan mijn vrije tijd. Ik ben blij dat ik tijd met mijn gezin kan doorbrengen en ze kan geven wat ze nodig hebben.”
Meedoen aan Mud Masters
Op 12 juni doen Anne-Wil en Arjan mee aan Mudmasters om geld op te halen voor KiKa. Arjan: “We willen graag wat terug door voor het Máxima en KiKa. Ook helpt het ons bij een stukje verwerking. We kunnen de periode zo verder verwerken.” Het ontwikkelen van behandelingen is een proces van jaren. Onderzoek is kostbaar en een doorbraak komt niet van de één op andere dag. Anne-Wil vult aan: “We hebben op een punt gestaan dat we ons kind misschien zouden verliezen. Dat gevoel en die emotie kende ik niet. Het gaat door merg en been. Het feit dat elke drie dagen een kind sterft aan de gevolgen van kanker grijpt ons enorm aan. Door ons in te zetten voor KiKa kunnen we ons steentje bijdragen.”
Arjan en Anne-Wil doen mee aan Mudmasters om geld op te halen voor onderzoek. Wil jij hen steunen en ook je steentje bijdrage? Geef je dan op of ga naar de actiepagina.
